Gerçekten Turgenyev'in ince bir üslupla süslediği gerçekçiliğini çok sevdim. Oysa ki ben Marquez'in büyülü gerçekliğini ve Turgenyev'i çok sert eleştiren Tolstoy'u da çok severim.
Belki de, Turgenyev'in gerçekçiliğinin içinde yer alan; zıt kutupların varoluşu sorgulayan sohbetleri, hiç bulutların üstünde gezdirmeyen çokça bizden aşk hikayeleri, gerçek bir baba-oğul, ana-oğul ilişkisi, gözlerimi dolduran evlat sevgisi, derin mi derin karakter tahlilleri ya da gözümün önünde canlanan ortam tasvirleridir beni çeken...
Hikayeyi, Turgenyev felsefesini, nihilist Bazarov'u, karşılıklı diyalogları çok severek heyecanla okudum, bu şaheseri şiddetle tavsiye eder, güzel günler dilerim...
Hatırlamalı;
Yaprağın düşüşü tıpkı bir kelebeğin uçuşunu andırıyor. Tuhaf değil mi, en hüzünlü, en ölü şey, en neşeli en canlı şeye benzesin.
Düşünen bir insan için kuş uçmaz kervan geçmez diye bir yer yoktur.
Kim hastalığına kızıyorsa, o hastalığını er geç yeniyor.
Çok bilen çabuk yaşlanır.
